Het geboorteverhaal van Christa, Lucas & Sera
Het was 21 maart 2022. Ik had ‘s nachts al lichte weeën gehad maar voelde er ‘s ochtends niks meer van. Het was nog 10 dagen voor de uitgerekende datum dus ik ging er vanuit dat het nog wel een tijdje kon duren. Om 11:00 uur had ik afgesproken om koffie te drinken met een vriendin dus ik wandelde rustig naar het koffiezaakje toe. Zij was aan het werk dus het was een korte koffie. Rond 12:00 uur liep ik weer naar huis, na eerst nog even een kleine boodschap gedaan te hebben. Toen ik thuis kwam ging ik op de bank liggen en voelde rond 13:00 uur weer een lichte menstruatie-achtige kramp. Dit ging een tijdje zo door en ze volgenden elkaar steeds sneller op. Nog steeds twijfelde ik of dit nou wel het echte werk was, want veel pijn ervaarde ik niet. Elke wee kon ik gemakkelijk weg ademen met de ademhaling die ik de afgelopen tijd zo vaak had geoefend. Het was inmiddels een uur of 15:00 en ik besloot Lucas maar eens te appen dat ik wat voelde maar niet zeker wist of de bevalling nou echt begonnen was.
Rond half 5 volgden de weeën elkaar elke 5 minuten op dus belde ik de verloskundige om te vertellen dat ik dacht dat het misschien wel begonnen zou zijn. Die zei me dat als ik nog zo duidelijk aan de telefoon kon praten dat het waarschijnlijk nog niet het echte werk was. Ze zei: “ga even lekker onder een warme douche staan en dan bel ik je vanavond weer om te checken hoe het gaat”. Ik zei tegen Lucas dat hij nog rustig zijn werk kon afmaken voordat hij naar huis zou komen.
De weeën werden intenser dus ik had een warme kruik in mijn rug gelegd. Toen Lucas thuis kwam vroeg ik hem het water te vervangen zodat het weer lekker op temperatuur was. Kort nadat ik de kruik weer terug had gelegd riep ik heel hard: “WATER!” Waardoor Lucas zich een ongeluk schrok omdat hij dacht dat het over het kokende water in de kruik ging. Mijn vliezen waren gebroken. Het was dus toch echt begonnen!
Toevallig kwam de verloskundige vijf minuten later binnen en deed haar check. Tot onze stomme verbazing zei ze: “de baby ligt in stuit dus je moet in het ziekenhuis bevallen. Je hebt tijdens de autorit de tijd om te beslissen of je voor een natuurlijke bevalling of een keizersnede gaat”. Ik wist meteen dat ik voor de natuurlijke weg zou gaan. We moesten gelijk vertrekken want tot de stomme verbazing van de verloskundige had ik al zo goed als volledige ontsluiting. Tijdens de autorit begonnen de persweeën. Hoe gemakkelijk ik de hele dag de weeën had weg-geademd, zo moeizaam ging dat in een gordel in de auto. Gelukkig was het een kort ritje en lag ik snel in een verloskamer. Daar instrueerde mijn verloskundige iedereen dat ik hypnobirthing deed dus of ze daar rekening mee wilden houden. De lichten waren gedimd en iedereen was muisstil. Ik kon weer helemaal terug in mijn bubbeltje verzinken. Na even op de baarkruk te hebben gezeten moest ik het laatste stuk op handen en knieën op bed doen. Op die manier kon de arts er goed bij in verband met de stuitligging. Om half 10 ‘s avonds werd onze Sera geboren en twee uur later waren we alweer thuis met een kerngezonde baby. Toen kon onze eerste nacht als kersverse ouders beginnen!